Minie & Mie

Dat was duidelijk niet wat ik verwacht, noch gehoopt had. Met wat rekken en uitstellen, konden we hem uiteindelijk overtuigen dat om de 4 uur eten écht wel genoeg was. Tot hij drie maand werd en uiteindelijk 4 maand en zijn slapen alleen maar erger in plaats van beter werd. Verschrikkelijk. In plaats van door te slapen, begon hij eerst om 4u ’s nachts en later al vanaf 1u ’s nachts om het uur te wenen. Om het uur moesten we dus ons bed uit om een tutje of beertje te geven en hem even in te dekken. Stiekem had ik gehoopt dat hij met 3 maand lekker zou doorslapen zodat ik iets of wat uitgerust terug aan het werk kon na 4 maanden. Niet dus. But then again, gaat er ooit iets zoals gepland met kleine kindjes in huis? Mama toch. Dan maar na 4 maanden met lood in de schoenen en een stevige slaapkrater terug aan het werk.

Tussen zijn 4 en 5,5 maand, de piek in ons slaaptekort, heb ik onze pediater bezocht, half hopeloos naar een slaapcentrum gebeld, nagedacht over een extra maand ouderschapsverlof, over verhuizen naar een huis met een andere kamerindeling (ohja), gehoopt dat “vast” eten beterschap zou brengen… maar helaas. De onzekerheid (doe ik het wel goed???), de frustratie (je weet dat het een van die fases is waar je door moet maar moet die echt zo lang duren???) en de loodzware vermoeidheid begonnen door te wegen. Eerlijk is eerlijk ik heb die periode alleen maar overleefd omdat ik af en toe bij mijn ouders ging slaap-crashen en mijn man heel hard meehhielp met vanalles en nog wat. Weken aan een stuk maar 4 a 5 uur per nacht slapen, het kruipt in je kleren. Omdat hij echt zo slecht sliep, durfden we hem ook nergens te laten logeren. Als we hem dan al een zeldzame keer lieten slapen bij de grootouders, was 1 nacht “uitslapen” lang niet genoeg meer om te recupereren.

Onze pediater zei altijd, “… met 6 maand zal het wel beteren”. Gewoon wachten en blijven volhouden wat je doet, zonder de zekerheid te hebben dat wat je doet ook helpt… het was moeilijk. Met 5,5 maanden was er ineens een grote verbetering. Voortaan moesten we slechts 3 a 4 keer per nacht opstaan. Een hele opluchting. Een verademing.

En toen werd hij (eindelijk) 6 maand en gebeurde er… niks *teleurstelling*. Met 6 maand en één week, was het plots prijs. Ongelofelijk, een wonder. Van het ene moment op het andere sliep hij een nacht door. De verbazing toen we gewoon wakker werden van kirgeluidjes (om 6u) in de ochtend. De volgende nacht werd hij maar 1 keer wakker (1 keer!!!!). En de nacht erna sliep hij weer door. Ik heb niet eens een gat in de lucht gesprongen, gewoon genoten van de extra slaap. Ondertussen zijn we weer een paar weken verder en toegegeven er zijn nog moeilijke nachten maar er zijn evengoed nachten dat we maar één keer of niet moeten opstaan. Er zit verbetering in en dat is waar ik mij aan vasthou.

In de ergste periode werden we overspoeld met veel goedbedoelde slaaptips. Verwarrend en het maakte mijn al slaperige kop vooral heel onzeker. Want wat was nu de juiste methode? Laten wenen of troosten? Eten geven of geen eten geven? Een lampje of een donkere kamer? Wakker maken overdag of laten slapen? Uiteindelijk (vooral dankzij mijn man) bleven we vasthouden aan onze methode: geen melk ’s nachts, niet pakken, enkel tutje en beertje geven en een strak inslaapritueel.

Het is ook in die periode dat ik mij inschreef voor een spreekavond over slechtslapende kindjes. Die avond was een zaligheid, dat had ik zoveel eerder moeten doen. Ik ben er buiten gestapt met massa's nuttige tips en vooral meer zekerheid over de te volgen aanpak. 

Als ik dan ook één tip kan of wil geven aan mensen met slecht slapende kindjes dan is het wel: ga naar een infosessie of maak een afspraak met een orthopedagoge die gespecialiseerd is in slaap (ja, dat bestaat!). Dat had ik zelf heel graag wat eerder gedaan. Al was het maar om de onzekerheid te temperen en de moed er in te houden. Ja, het wordt ooit beter.

 Je mag altijd jouw verhaal met ons delen op info@minienmie.be