Afscheid van de babyfase
21-08-2018 20:08:41
Iets wat ik nooit van mezelf gedacht had, maar het afsluiten van de babyfase van onze jongste, valt mij zwaar. Of toch tenminste, zwaarder dan ik had gedacht. Is het geen goed nieuws dat de stroom loodzware, gebroken nachten stilaan begint te minderen? Dat de jongste tandjes krijgt, wilde kruipbewegingen maakt (voorlopig zonder een cm vooruit te raken) en zich te pletter lacht bij "kiekeboe"? Allemaal leuke dingen en toch... nooit meer die allesoverheersende vreugde die eerste dag na de bevalling. Nooit meer een kleine, fragiele baby die op je arm in slaap valt en zalig naar zeep ruikt. Dat die baby het uur ervoor zichzelf en alles in de buurt heeft ondergekotst, vergeet ik voor de gemakkelijkheid even. Enfin je ziet waar ik naartoe wil, het valt mij een beetje zwaar.
Klik op de foto van de blogpost om verder te lezen.
Als we het vroeger over ons gezin hadden, dan zagen we onszelf altijd met twee kindjes. Geen idee waarom, maar zo was dat. De natuur moet natuurlijk ook nog meewillen en gelukkig was dat het geval. De zwangerschap van de eerste was echt genieten. De dikke buik, het kiezen van de geboortelijst, de kamer inrichten. In kon de wereld aan, laat dat kindje maar komen. Wist ik veel. Eenmaal onze eerste er was, was het toch even een reality check. Van een roze wolk was helemaal geen sprake. Van de eerste seconde was ik verliefd op dat mini-mensje maar het was toch ook heel hard wennen aan ons nieuwe leven en mijn nieuwe lijf. Die nieuwe rol van mama zijn, ik ben daarin moeten groeien. Om maar te zwijgen van mijn eigen lichaam dat ik nauwelijks herkende en dan hebben we het niet eens over kilo's (dank u goeie genen) maar over vorm of het gebrek eraan. Ergens weet je wel dat je er niet als een bikini babe zal uitzien en dat was ook niet de verwachting maar er na een week (of twee) nog vier maand zwanger uitzien, nee dat had ik niet gedacht (hallo, de baby is er uit). Er zijn ook heel wat fysieke beperkingen waar ik op voorhand geen rekening mee gehouden had. Je duwt er geen baby uit om de week erna vrolijk met de kinderwagen een wandelingetje te gaan maken. Zo werkt het dus niet, maar ergens had ik dat wel gedacht.
De bevalling was nog maar net verteerd of daar was de peuterpuberteit. De fase "ik ben twee en ik zeg nee" is niet zonder slag of stoot gepasseerd. Dus ja, ik heb oprecht getwijfeld aan een tweede kindje, gedacht dat eentje ook wel ok was. Dat ons gezin met drie compleet was. Na een tijdje zijn we er dan toch voor gegaan, met een klein hartje en onder het mom van "later gaat dat fijn zijn". Zelfs toen ik al zwanger was, heb ik meermaals gedacht "waar zijn we in godsnaam aan begonnen"? De schrik zat er wat in. De tweede zwangerschap was ook de hel. De combi: peuterpuber-werk-kotsmisselijk tot de laatste dag, was slopend. Lichamelijk was ik volledig op. Veel vroeger dan verwacht, was hij daar dan, onze tweede. Totaal onverwacht zat ik deze keer wel op mijn roze wolk. Baby nr twee bleek makkelijker te lezen (meer ervaring als mama?) en ik koos ook schaamtelozer voor mezelf (geen borstvoeding dank u wel). Ik kon ook echt genieten van alleen met de baby thuis te zijn (rust!) omdat mijn notie van "rust" ook gewoon veranderd is.
Ook al valt het mij soms moeilijk om te weten dat deze babyfase (ook al is het niet altijd even tof, horrornachten enzo) nooit meer zal terugkomen. Het is de laatste keer dat we een baby in huis hebben en van dat idee moet ik even afscheid nemen. Soms is er dan een klein stemmetje dat zegt, neem dan een derde. Maar neen, ons hart is vol, ons huis en onze auto trouwens ook en ook bij een derde zal ik afscheid moeten nemen van de babyfase. Er moet er altijd eentje de laatste zijn. Dus probeer ik nu nog volop of zoveel als mijn vermoeide kop het toelaat, te genieten van de babymomenten. Want voor je het weet, zit nummer twee ook met zijn handen op de tv te slaan en met zijn tong in het stopcontact en ben je alweer in de opvoedingszone terecht gekomen.